In Noto op Sicilië kwam ik deze tekst tegen:
‘Quando si torna dopo molto tempo nel proprio paese o nella citta natale, o nella strada dove si abitava da bambini, si avverte il peso e il riaffiorare dei ricordi e, con essi, una certa gioia che proviene dal logo.. Di solito pensiamo che tutto questo provenga dalla nostra mente, che provenga dal cervello, perché così c’è stato insegnato. Invece, è il luogo che parla di sé. '
Samengevat : we denken dat onze liefde voor bepaalde plekken ontstaat vanuit onze geest, het is echter de plek zelf die ongehinderd door herinneringen iets bij je oproept.
De tekst leek voor mij geschreven, zoals je dat een enkele keer overkomt.
Altijd onderweg met potloodje en tekenboek om me te laten verrassen door een landschap, een plaats, soms hardop mompelend ‘yes, ja, dit is het’. En dat ‘het ’is precies waarom ik wil schilderen.
Mijn verbazing, ontroering weergeven om wat ik zie en meegaan met de lijnen of structuren van die ene plek.
Bij Barberino in Val d’Elsa was dat de afwisseling van akkers en olijfbomenvelden, op Sicilië was dat het grote ruige geheel waar je minder de mensenhand in herkent.
In Rome was dat de tand des tijds, aangebracht op het onsterfelijke Pantheon.